Στη μουσική, στον χορό και στην προφορική ποίηση, δημιουργείται και διατηρείται ένα  μετρικό επίπεδο , το οποίο μπορεί να είναι ηχητικά εμφανές και παρόν, ή να υπονοείται.  Το επίπεδο αυτό αποτελείται από μια επαναλαμβανόμενη ακολουθία πανομοιότυπων και διακριτών ερεθισμάτων μικρής διάρκειας, που εκλαμβάνονται ως σημεία στο χρόνο.  Ο παλμός δεν είναι απαραίτητα το γρηγορότερο ή αργότερο στοιχείο του ρυθμού, αλλά εκείνο που γίνεται αντιληπτό ως το βασικότερο: που ωθεί τον ακροατή στο να κτυπήσει παλαμάκια ή/και να χορέψει, 'πατώντας' επάνω στα χρονικά σημεία που στιγματοδοτεί ο παλμός. Στη δυτικό σύστημα μουσικής σημειογραφίας, συνήθως ένας παλμός ισοδυναμεί με ένα τέταρτο· οτιδήποτε 'κινείται' ταχύτερα από τον παλμό αντιστοιχεί σε υποπολλαπλάσια του μετρικού επιπέδου, και το αντίστροφο (δηλαδή, ήχοι που διαρκούν περισσότερο από έναν παλμό ανήκουν σε πολλαπλάσια του μετρικού επιπέδου). Μόλις εδραιωθεί μια μετρική ιεραρχία, "ένας ακροατής θα διατηρήσε